kaza

yıllardır aklımda hep aynı kaza sahnesi canlandı durdu, ne zaman uzun yola çıksak; gözümü kapattığım an show haber bültenini görüyordum..
aynı aileden üç kişi diyordu kadın, otoyol kenarına çekilmiş cesedim, sürüklenmiş olsa gerek, gelip geçen arabalar pestilimi çıkarmasın diye.
üst bedenime bi' kağıt kapatmışlar, insanlara varlığımla acı ve korku hissettirmeyeyim, onlara ölümü hatırlatmayayım diye..
yani yine de ölü bir bedenin yüzünü görmek nerden baksan kötüdür,
bacaklarım açıkta, ölçüsüz dökülmüşler,
ayakkabımın teki çıkmış diğeri ayağımda hani mavi, pembe bağcıkları olan
ölüm nasıl da hiç beklemediğim anda bulmuş beni.

aynı aileden üç kişi

arabanın devriliş sahnesi

ben nerdeyim sahi

babamı gördüm, ön koltukta kendinde değil ve kafasından kanlar akıyor
ölmüş galiba
annemi arıyor gözlerim, buldum işte, biraz uzakta.. savrulmuş kazanın etkisiyle büyük ihtimalle. 
hep uçup gitmek istedin, bilirim öyle anlarda yine de nasıl çaresiz soğan doğramaya koyulduğunu, uçup gitmeliydin. keşke hepinizin yaşadığı tüm acıları dindirebilsem
keşke annenin vurduğu her yerden öpsem seni, hor görülen neren varsa sarılsam,
o içine akıttığın gözyaşlarından; berrak, masmavi, özgür bir deniz yaratsam; yüzsek orada günboyu ve arınsak acılarımızdan.
keşke baba sevilmemiş çocukluğunla oyunlar oynasam ya da hiçbir şey yapmasam bir kez sarılsam, tüm sarılamadıklarımlarım için.

nerde başladım nerde bittim belli değil,

gözümü bi açıyorum, altyazı bile geçmiyoruz.